Wieczorem w Wielki Czwartek wspólnota wiernych gromadzi się podczas uroczystej Mszy Świętej, będącej pamiątką Ostatniej Wieczerzy, ustanowienia sakramentu Eucharystii i kapłaństwa.
Podczas śpiewu hymnu „Chwała na wysokości Bogu” biją wszystkie dzwony by umilknąć aż do Wigilii Paschalnej. Na ten czas milkną też dzwonki przy ołtarzu. Ich radosny głos zostaje zastąpiony przez głuche klaskanie kołatek. Drewniane kołatki Kościół stosuje zamiast dzwonków na znak żałoby, zdrady Judasza, męki Chrystusa.
Kołatka to taki rodzaj instrumentu składający się z deseczki osadzonej na rączce, do której przymocowany jest mały młoteczek uderzający w nią przy potrząsaniu. Oczywiście mogą też być inne rozwiązania.
Dawniej na Śląsku bardzo popularnym zwyczajem było chodzenie z kołatkami, lub jak się też mówiło klekotkami, dookoła kościoła oraz po wsiach i miasteczkach. Chodzili wyłącznie chłopcy, najczęściej ministranci. Czynili to zwykle w południe, a w niektórych wsiach aż trzykrotnie w ciągu dnia – rano, w południe i wieczorem. Głos kołatek zastępował dźwięk dzwonu na „Anioł pański”. Współcześnie kołatki używane są nadal w liturgii ale zwyczaj chodzenia z nimi po ulicach spotykany jest tylko sporadycznie.
W parafii zwyczaj pielęgnowany jest nadal w Borkach Małych.
Co roku, w Wielki Piątek i Wielką Sobotę o godzinie 7.00 i o 12.00 wyruszają na rowerach ministranci z kołatkami i objeżdżają wszystkie uliczki we wsi. Tę tradycję pamiętają najstarsi mieszkańcy wsi.
Hubert Imiołczyk
