Ławki w kościele zostały wykonane z drewna sosnowego. Są dziełem braci zakonnych Aleksandra Mali i Andrzeja Wróbla, którym pomagał stolarz świecki. Ich stolarnia mieściła się w zabudowaniach gospodarczych klasztoru. Wykonywane były stopniowo. W 1912 roku gotowych było 2/3 ławek.
Łącznie w nawie głównej zamontowano na drewnianej podłodze 32 ławki. Najdłuższe mają 3,75 m długości. Mogą one pomieścić najmniej 170 osób. Oprócz tego w nawach bocznych, prezbiterium i na chórze znajduje się 46 luźnych ławek różnej wielkości i długości, które pomieszczą co najmniej 216 osób. Są to już ławki współczesne.
Razem z miejscami w stallach w boreckiej świątyni znajduje się obecnie przeszło 400 miejsc siedzących dla wiernych. Przed peregrynacją obrazu MB Częstochowskiej w 1995 roku uszyto miękkie brązowe poduszki do wszystkich ławek w nawie głównej kościoła. Wszystkie ławki są na bieżąco konserwowane i remontowane. W ostatnim czasie pracami tymi zajmował się miejscowy stolarz Norbert Krawczyk.
Po wybudowaniu kościoła w prezbiterium umieszczono prowizoryczne stalle dla zakonników. W 1961 roku sprowadzono z Wrocławia-Karłowic zbędne tam po przebudowie prezbiterium części dębowych stalli. Dostosowano je i zamontowano w boreckiej świątyni z pomocą rzeźbiarza Franciszka Janoszki i firmy stolarskiej Piotra Kuzaja z Borek Wielkich. W prace instalacyjne szczególnie angażował się mistrz stolarski Józef Galus. W stallach znajduje się 20 miejsc siedzących. Po lewej stronie ołtarza głównego znajdowały się sedilia, czyli siedzenia dla celebransa i służby liturgicznej. Ściana w tym miejscu ozdobiona jest dębową boazerią (5,20x2,10 m) Pośrodku na pilastrze umieszczono pozłacany kielich z hostią z promieniami, a po bokach napisy łacińskie oraz 2 postacie aniołów z czterema skrzydłami, przy czym dwoma z nich zasłaniają twarze. Napis po lewej stronie „TANTUM ERGO SACRAMENTUM VENEREMUR CERNUI” (Przed tak wielkim Sakramentem upadajmy wszyscy wraz) jest początkiem pieśni na błogosławieństwo Najświętszym Sakramentem. Napis po prawej „SANCTUS, SANCTUS, SANCTUS DOMINUS DEUS SABAOTH” (Święty, Święty, Święty, Pan Bóg Zastępów), to początek hymnu mszalnego. Przez jakiś czas boazeria schowana była za ołtarz główny, ponieważ po reformie liturgicznej i ustawieniu ołtarza ludowego sedilia ustawiono przy wejściu do pomieszczenia gospodarczego. Po malowaniu kościoła w 1982 roku boazeria wróciła na swoje miejsce. Po remoncie ołtarza w 2004 roku wykonano dębowy podest i nowe dodatkowe sedilia w starym miejscu, a w starych sediliach do środkowego stołka dorobiono oparcie. W 2009 roku 4 ławki dla ministrantów w prezbiterium obito czerwoną tapicerką.